از آسيب هايي كه در عصر غيبت براي منتظران اتفاق مي افتد، مدعياني هستند كه بي دليل يا به ساده ترين اتفاق، ادعاي ملاقات مي كنند، يا كساني كه تمام وظيفه خويش را رسيدن به ديدار حضرت مي پندارند واز باقي وظايف غافل شده وافراد را تنها به اين عمل، به عنوان برترين وظيفه، فرا مي خوانند.
پيامدها
1. يأس و نااميدي در اثر عدم توفيق ديدار.
2. توهم گرايي و خيال پردازي.
3. رويكرد به شيّادان و مدّعيان مهدويت، نيابت و مدّعيان ملاقات.
4. دور ماندن از انجام وظايف اصلي، به دليل اهتمام بيش از اندازه و غير متعادل به ديدار.
5. بدبيني به امام علیه السلام به علت عدم ديدار.
خاستگاه
1. نبود بصيرت و آگاهي نسبت به دين و نشناختن وظايف اصلي و فرعي.
2. توهم و خيال¬پردازي.
3. هواي نفس.
درمان
مهم¬ترين راه درمان اين آسيب، توجه و رويكرد به منابع اصيل، معارف ناب دين در پرتو مراجعه به علماي راستين است كه در اين صورت، براي ما روشن مي شود كه بسياري امور مطلوب و خوب هستند، امّا خداي متعال آن¬ها را به عنوان وظيفه بر دوش ما ننهاده (مانند ملاقات حضرت ولي عصر علیه السلام) يا اين كه در ميان تكاليف و وظايف ديني رتبه بندي وجود دارد و در مقام عمل، لازم است به درجه اهميت و ضرورت آن ها توجه شود. به راستي در ميان وظايفي مانند تقوا، خودسازي، تكاليف اجتماعي، انتظار و ... ملاقات چه جايگاهي دارد؟!
مدتي قبل، در نشريه خورشيد مكه، (ش 17 و 21) آيه و عبارتي منسوب به امام زمان علیه السلام چاپ شده بود و به خط ايشان، (با تصريح اين كه دقيقاً از روي خط امام، تصوير گرفته اند) اما متوهّمان غافل از اين بودند كه آية نوشته شده كاملا اشتباه است. (يعني نعوذبالله امام آيه را اشتباه نوشته است).
همايشي دانشجويي دريكي از شهرها برقرار شده بود. پس از پايان همايش، دانشجويي مي¬گفت: مدتي جمكران مي¬آمدم براي اين كه آقا را ببينم، چون موفق نشدم قهر كردم.
نظرات شما عزیزان:
